Skąd się biorą agresywne dzieci?

Zestawy zadań z matematyki I Godzina wychowawcza I Problem narkotyków w szkole I Konkursy
Ciekawe linki I Karta osiągnięć ucznia - ocena opisowa I Scenariusze zajęć I Osnowa lekcji gimnastyki korekcyjnej I Scenariusz "Dnia Matki" I Problem edukacyjny I Program edukacji regionalnej I Program edukacji zdrowotnej I Scenariusze uroczystości I Żywioły - scenariusze zajęć I
Konkurs ortograficzny dla kl. III I Scenariusz międzyklasowgo turnieju I Przyczyny niepowodzeń szkolnych I Święto Niepodległości - scenariusz I
Bajka terapeutyczna

Skąd się biorą agresywne dzieci? Jak temu zapobiegać?

Tylko uwolnienie się od pedagogiki tendencji (tzw. Czarna pedagogika) pozwala wejrzeć w prawdziwą sytuację dziecka. Aby w pełni ją wyjaśnić – kilka przesłanek:

Dziecko rodzi się niewinne.
Każde dziecko ma swoje niezbywalne potrzeby, m.in. potrzebę bezpieczeństwa, ochrony, kontaktu z otoczeniem, prawdy, ciepła, czułości.
Dorośli rzadko zaspakajają te potrzeby, często natomiast wykorzystują swoje dziecko do swoich celów.
Znęcanie się nad dziećmi wywiera skutki na całe życie.
Społeczeństwo stoi po stronie dorosłych i zrzuca na dziecko winę za to, co mu wyrządzono.
Powszechnie przemilcza się fakt, że dzieci padają ofiarą nadużyć rodzicielskiej władzy.
Dlatego nie dostrzega się potem skutków tego faktu.
Pozostawione samo sobie, nieznajdujące poparcia dziecko tłumi poczucie doznanej krzywdy i idealizuję jej sprawcę.
Takie stłumienia prowadzą do nerwic, psychoz, zaburzeń psychosomatycznych i do przestępczości.
W nerwicy w miejsce stłumionych i przemilczanych własnych potrzeb pojawia się poczucie winy.
W psychozie doznane krzywdy przeradzają się w obłędne przewidzenia.
W zaburzeniach psychosomatycznych przeżywa się ból doznawanych krzywd, nie zdając sobie sprawy z przyczyny cierpienia.
Czyny przestępcze odtwarzają na nowo doznane krzywdy, zamęt myślowy i nadużycia seksualne dokonane na dziecku.
Terapia może się okazać skuteczną tylko wtedy, kiedy pacjent przestanie ukrywać sam przed sobą i terapeutą prawdę o swoim dzieciństwie.
Uznanie przez psychoanalityka „seksualności dziecięcej” wymaga jedynie zaślepienie społeczne i legitymizuje molestowanie seksualne dzieci. Obwinia się o to dzieci, chroni zaś rodziców.
Fantazje dziecięce służą możliwości przetrwania, pomagają wyrazić trudną do zniesienia rzeczywistość dzieciństwa, maskując ją zarazem, czyli ranią ją unieszkodliwiając. Tak zwane zmyślone przeżycia oraz uraz zawsze kryje za sobą rzeczywiste doznanie urazu.
Stłumione przeżycia dziecięce często dochodzą do głosu w formie symbolicznej w literaturze, sztuce, opowieściach i snach.
Z powodu naszej chronicznej ignorancji w prawdziwej sytuacji dziecka owe symboliczne świadectwa jego udręk są nie tylko tolerowane, ale nawet wysoko cenione w naszej kulturze.
Fakt, że zarówno sprawca jak i ofiara przestępstwa są istotami zaślepionymi i zagubionymi, nie chroni przed konsekwencjami popełnionego czynu.
Można będzie zapobiec dalszej przestępczości, jeśli ofiary przejrzą. Przestanie wtedy działać lub przynamniej osłabnie przymus powtórzenia.
Jeśli uznamy dzieje dzieciństwa za najpewniejsze i bezsporne.

Źródło poznania, relacje o własnych przeżyciach mogą doprowadzić do zmiany świadomości całego społeczeństwa w ogólności a w szczególności ludzi nauki.
Alice Miller „Zniewolone dzieciństwo” ukryte źródła tyranii

Poszczególne elementy „Czarnej pedagogiki”

Dorośli są władcami ( nie zaś sługami) uzależnionego od nich dziecka.
To oni, jak bogowie decydują o tym, co jest dobre a co złe.
Ich gniew rodzi się z ich własnych konfliktów.
Odpowiedzialnością za to obarcza się dzieci.
Rodziców trzeba zawsze chronić.
Spontaniczne uczucia dziecka stanowią zagrożenie dla jego władców
Dziecku należy jak najwcześniej odebrać własną wolę.
Wszystko to trzeba robić wcześnie, by dziecko nie mogło tego dostrzec i zdradzić, komu innemu postępowanie dorosłych wobec tego

Sposobami na tłumienie spontaniczności są: podstępy, kłamstwa, obłuda, manipulacja, zastraszanie, pozbawiania objawów miłości, izolacja, podejrzliwość, upokarzanie, pogarda, wystawianie na pośmiewisko, zawstydzanie, stosowanie siły fizycznej aż do tortur włącznie.
Liczne badania dowiodły, że wprawdzie kary fizyczne wymuszają na dziecku posłuszeństwo, ale jeśli w porę nie przyjdą mu z pomocą uświadomieni ludzie, powodują później ciężkie zaburzenia charakteru i postępowania. Hitler, Stalin, Mao doznali w dzieciństwie takiej przemocy. Nauczyli się, zatem za młodu czcić okrucieństwo a potem znajdować usprawiedliwienie dla wymordowania milionów ludzi. A inne miliony ludzi, także wychowane w warunkach przemocy, w tym im pomogły. Nie wolno już dłużej uznawać, że to dobre prawo rodziców, by mogli wyładować na swoich dzieciach własne nagromadzone afekty. Często bronimy poglądu, ze łagodna kara cielesna w postaci klapsów jest czymś nieszkodliwym, bo od małego wpojono nam to przekonanie, tak samo jak niegdyś naszym rodzicom. Pomagało ono bitym dzieciom łatwiej znosić doznany ból. A właśnie rozpowszechnienie tego przekonania okazuje się szczególnie szkodliwe, gdyż prowadzi do tego, że w każdym pokoleniu biciem upokarza się ludzi, którzy uważają to za całkiem normalne i uprawnione.

Opracowała: Elżbieta Bałaga